Γλωσσοδέτες...

Γλωσσοδέτες

Στην ελληνική λαογραφία ο όρος γλωσσοδέτης ή γλωσσολύτης ή και "καθαρογλώσσημα" αποτελεί συνήθως μια πρόταση, την οποία πρέπει κανείς να επαναλάβει ή να επαναλαμβάνει συνεχώς ταχύτερα, με λέξεις που μοιάζουν μεταξύ τους, περισσότερο όμως πλαστές, και που καθίστανται έτσι δυσπρόφερτες προκαλώντας τα γέλια με τους αποτυχόντες την ορθή επανάληψη.

Ο παπάς ο παχύς έφαγε παχιά φακή.

Γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή;

Μια τίγρη με τρία τιγράκια.

Κουκιά βραστά, σκαστά, σπαστά,

με τη βραστή, σκαστή, σπαστή κουτάλα.

Μια πάπια, μα ποια πάπια; Μια πάπια με παπιά.

Ανέβηκα στη τζιτζιριά, στη μιτζιριά,

στη τζιτζιμιτζιχοτζιριά

να φάω τα τζίτζιρα, τα μίτζιρα 

τα τζιτζιμιτζιχότζιρα 

και με βρήκε ο τζίτζιρας 

ο τζιτζιμιτζιχότζιρας 

και μου φαγε τα τζίτζιρα, τα μίτζιρα, 

τα τζιτζιμιτζιχότζιρα.

Της καρέκλας το ποδάρι 

ξεκαρεκλοποδαρώθηκε.

Ανεβαίνω, κατεβαίνω,

μπαινοβγαίνω,

ανεβομπαινοβγαινοκατεβαίνω.

Πέμπτη, πέφτει ο πεύκος κάτω.

Βρίσκω τις πόρτες κλειδωτές, κλειδωμένες 

και κλειδαμπαρωμένες.

Άσπρο χαρτί και ξέξασπρο 

και ξέξασπρο μελάνι 

και ξέξασπρη γραμματική, 

έξασπρο γράμμα κάνει.